Ik heb de laatste dagen bijzondere gesprekken gevoerd met een bewoner.
De bewoner in kwestie is levensmoe. Hij heeft al verschillende negatieve ervaringen gehad in zijn leven waaronder het verlies van zijn dochter een tiental jaar geleden. Toch heeft meneer dit nooit verwerkt. Naast dit kende de bewoner nog andere miserabele ervaringen in zijn leven.
"Ik wou dat ik morgen niet meer wakker werd". Het is een zin die mij raakte tot in het diepste van mijn ziel.
Als begeleider maak je dit regelmatig mee, maar toch is het altijd schrikken. Het gesprek ging verder met een samenvatting van zijn leven. Bij het einde van een verhaal over zijn leven wachtte de bewoner even. Ik liet de stilte toe.
Wanneer ik vroeg of hij eraan dacht om uit het leven te stappen, wachtte hij terug even. Ik zag dat hij aan het nadenken was. Het is een mens die niet zomaar iets zegt. Hij denkt heel goed na, verwoord zijn antwoord in zijn hoofd en pas dan hebben we verbaal contact.
Zijn geliefde is geen voorstander van euthanasie dus legt hij zijn leven volledig in handen van God.
"Liever vandaag dan morgen". Het waren bijzonder moeilijke maar terwijl ook losse gesprekken. Er was/is wederzijds vertrouwen dat wat er gezegd wordt geheim blijft. Toch heb ik ook duidelijk gemaakt dat wanneer hij zelfmoord zou willen plegen, ik hulp zal moeten gaan inroepen. Hij stelde me gerust, maar wanneer hij toch iets zou ondernemen, zal hij me dit zeggen. Onze gesprekken blijven geheim maar toch wou ik deze casus even aanhalen. De identiteit van de bewoner blijft natuurlijk geheim maar ik vond dit verhaal zo belangrijk om te vertellen, omdat non verbale communicatie hier heel sterk aanwezig was.
De stiltes tussen de verhalen. De stiltes bij mijn vragen. De stiltes die nodig waren om allebei even op adem te komen. Maar ook de wederzijdse aanrakingen. Hand op hand, een schouderklopje en een stevige handdruk als afscheid. Bij deze gesprekken kwamen gevoelens en non verbale communicatie boven de verbale communicatie. Zonder woorden verstonden wij elkaar en hielp hij mij en ik hem.
Bij moeilijke gesprekken is non verbale communicatie en nabijheid dan ook belangrijker dan de woorden zelf. Probeer bij moeilijke gesprekken de bewoner te laten praten. JIJ moet niet eindeloos blijven praten, omdat de bewoner niet heel veel zegt. Wees er voor de bewoner, zoek contact, maar kom ook niet te dicht in zijn/ haar comfortzone. Zeker bij het eerste gesprek is dit belangrijk. Het dient als basis de voor de volgende gesprekken en de relatie tussen jou en de bewoner.
Kijk de bewoner ook steeds aan. Knik van ja, zodat de bewoner beseft dat je luistert. Het is voor de bewoner vooral het gevoel dat er iemand tijd maakt voor hem/haar dat telt. De bewoner mag nog denken dat niets meezit, wanneer jij als begeleider tijd vrijmaakt en laat zien dat je geeft om de bewoner, zal dit ook doordringen bij hem/haar.
Ik sluit mijn gesprek steeds af door de bewoner te bedanken voor het vertrouwen en hij/zij steeds op mij beroep mag doen voor gesprekken over allerhande onderwerpen. Het hoeft niet steeds een moeilijk gesprek te zijn. Een ontspannend gesprek kan in deze gevallen ook wonderen doen.
Nog een fijne werkweek!
Groetjes,
De Welzijnswerker
Geen opmerkingen:
Een reactie posten