Dag beste vrienden!
Na de lezersbrief van vorige week heb
ik terug een eigen verhaal. Ik wil toch nog even vermelden
dat jullie steeds een eigen verhaal of
bevinding mogen opsturen naar info@dewelzijnswerker.be
Zijn jullie ook al eens op stang
gejaagd door de bewoners of door uw eigen familie in het woon- en
zorgcentrum?
Verlies je al eens je geduld? Heb je er
soms even genoeg van?
Personen met dementie kunnen soms veel
irritatie opwekken. Dit klinkt misschien grof, maar het is werkelijk
zo. Personen met dementie vergeten veel en kunnen eindeloos dezelfde
vraag stellen.
Wanneer word ik verzorgd? Wanneer gaan
we eten? Waar is mijn kamer? Enzovoort... Als je deze vraag/vragen al
50 keer hebt gehoord op 1 uur tijd kan je al eens verhit raken. Dit
is volkomen normaal, maar dan is het de kunst om hier correct op te
reageren.
Word als begeleider zeker niet kwaad.
Ga zeker en vast niet roepen tegen de persoon in kwestie en denk ook
niet dat de bewoner dit doet om jou te pesten. Neen! Beheers je
emoties op deze momenten en geef, wanneer de bewoner voor de 51e keer
dezelfde vraag stelt, terug hetzelfde antwoord. De bewoner kan hier
niets aan doen. Zijn/haar dementie zorgt ervoor dat het
kortetermijngeheugen aangetast is. De bewoner vergeet inderdaad dat
je al 50 keer hebt geantwoord.
Het kan natuurlijk ook gebeuren dat je
als begeleider totaal geen zin meer hebt om terug hetzelfde antwoord
te geven. Ga daarom de bewoner niet negeren. De kwaliteit van leven,
specifiek het zelfvertrouwen van de bewoner, zal hieronder lijden.
Tips om toch even te ontsnappen aan de
vragen van de bewoner zijn:
- Trek je even terug in de keuken, toilet, ... kortom een plek waar er geen bewoners zijn.
- Leid de bewoner af door SAMEN een activiteit te doen
en misschien nog de belangrijkste tip:
- Onvoorwaardelijke acceptatie
Onvoorwaardelijke acceptatie ligt dicht
tegen empathie. Toon empathie, met andere woorden heb 'de wil om de
persoon te begrijpen'. Het inlevingsvermogen om de persoon te
begrijpen en te weten dat de persoon aan deze situatie niets kan doen
is heel belangrijk!(de onvoorwaardelijke acceptatie gericht op de
gedachten, gevoelens en belevingen van de bewoner)
De onvoorwaardelijke acceptatie is, in
andere gevallen, meestal gericht om de cliënt te laten ervaren dat
hij zijn eigen gedachten, gevoelens en belevingen ook mag accepteren.
Bij personen met dementie in een WZC helpt onvoorwaardelijke
acceptatie meer om een therapeutische relatie op te bouwen en inzicht
te krijgen in de beleving van de bewoner. Ten alle tijde moet men de
bewoner aanvaarden hoe hij/zij is. Door met een andere bril naar de
bewoner zijn vragen te kijken/ te aanhoren zal men als begeleider
eerder zoeken naar een oplossing om de bewoner de vraag niet steeds
te laten herhalen en verandering te brengen in de situatie, hoe deze
nu is voor de bewoner zelf.
Roep- en storend gedrag hoort ook bij
de onvoorwaardelijke acceptatie en empathie. Zoek naar de reden van
dit gedrag, want elk gedrag heeft zijn betekenis.
Soms heeft een bewoner al genoeg aan
een goede babbel of een simpele knuffel om terug verder op pad te
gaan.
Wordt het je toch te veel ga dan naar
een andere ruimte om even op adem te komen.
De bewoner gaat boven alles! Kijk met
een andere bril naar gedrag of zoek een uitweg voor jezelf, maar vang
alleszins de bewoner op en negeer hem/haar niet!
Nog een fijne week!
Groetjes,
De Welzijnswerker
Geen opmerkingen:
Een reactie posten