Ik ben terug van weggeweest! Na een deugddoende vakantie ben ik er terug en vandaag met een verhaal van een lezer!
‘De kracht van het nu’, ‘Hoe word ik een tevreden mens?’,
ik glij met mijn vingers over de titels van de boeken. Een bezoek aan de boekenwinkel kan een mens deugd doen. De beloftes op de boeken lonken: een paar boeken later ben ik vast een pak wijzer, tevredener, gelukkiger en –hopelijk- een beter mens geworden. Ja, een bezoek aan de boekenwinkel kan deugd doen. Maar een bezoek aan een woon-zorgcentrum nog veel meer.
Als pastorale werkster heb ik het geluk dagelijks contact te mogen leggen met zowel bewoners met dementie als met bewoners met lichamelijke problemen. En al zijn ze stuk voor stuk misschien hulpbehoevender dan ik ben, toch zijn zij mijn leermeesters en ik hun leerling. Met ontzag mag ik hun verhalen beluisteren die me een inkijk geven in wie ze zijn en hoe ze het leven ervaren. Zij staan aan het einde van hun leven, ik zit ergens – hoop ik – halverwege. Ze hebben een levensfilosofie ontwikkeld doorheen de vele jaren en de vele paden die ze bewandeld hebben. En die geven ze aan mij door. Ik krijg te horen hoe ze met de hindernissen op hun weg omgegaan zijn, hoe ze tot bepaalde standpunten gekomen zijn – of hoe ze standpunten ondersteboven gegooid hebben, waar ze de kracht haalden om door te gaan wanneer het leven hen een kaakslag gaf,... En tussen al die verhalen door geven ze pareltjes van wijsheid mee.
Zo vertelde een bewoner me dat hij zijn kleinkinderen –goeie studenten en klaar om carrière te maken - steeds de raad gegeven had een job te kiezen waarbij ze op tijd de deur konden sluiten en naar huis konden gaan, ‘want het is dààr dat je geluk ligt’, zei hij.
Een andere bewoner vertelde me: ‘ouder worden is: je aanpassen. Je hele leven hoor je dat je voort moet doen, vlug, haastig, sneller werken. En opeens zegt iemand het omgekeerde: dat je niet meer mag werken, dat je rustiger aan moet doen. En dan moet je je aanpassen. Dat is de kunst. Ik schaam me niet voor mijn rollator, hij is een deel geworden van wie ik ben, hij hoort bij mij. Je past je aan.’
Bij de bewoners met dementie zijn de verhalen die ze vertellen, flarden geworden. Soms zitten we in een hoofdstuk met veel verdriet en zorgen, een andere keer lezen we samen het hoofdstuk waarin ze gelukkig waren, bedrijvig, waarin ze arm in arm al zingend naar de mis gingen en nadien bij elkaar thuis een tas koffie gingen drinken. We springen van hier naar daar in hun levensboek, zij wijzen de weg en ik volg. En doorheen die soms moeizame tocht, waarbij ik niet altijd begrijp wat er gaande is in het hoofd van de ander, krijg ik toch opnieuw pareltjes in mijn schoot geworden. One-liners vaak, die me perplex doen staan en doen nadenken.
Zo voerde ik deze morgen een gesprek met een nieuwe bewoonster. Het was nog aftasten wat we van elkaar begrepen, haar antwoorden waren kort en soms moeizaam te verstaan, en ineens verraste ze me door te zeggen: ‘ik heb geen gedachten meer’, ze zuchtte. In die ene zin drukte ze haar kwetsbaarheid, haar verdriet en het inzicht in wat ze voelde, uit. Op dergelijke momenten voel ik een diepe, woordeloze verbondenheid tussen ons. Het is iets dat ik vaak voel in ons woon-zorgcentrum. Er is een warme verbondenheid met elkaar die niet in woorden te vatten is.
Door wat mensen zeggen, in een lang verhaal of in één zin, krijg ik de kans om dagelijks stil te staan bij mijn eigen leven. Laat die boeken maar in de boekenwinkel staan. Naar ouderen luisteren, maakt van mij een wijzer, een tevredener, een gelukkiger en bovenal een beter mens!
In de omgang met de bewoners voel ik hoe ik zachter word, geduldiger, ik leer mijn eigen pietluttigheden relativeren, en ik word elke dag herinnerd aan die ene grote levensles die we allemaal kennen maar te weinig beseffen: ‘All you need is love’.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten