Tip 3: Zit het juist?

Dag beste lezers!

Deze week terug een nieuwe tip!

Dit keer heb ik het over 'verschoond worden'. Bij zorgbehoevende personen komt het voor dat de persoon incontinent is.
Bij het verschonen is het belangrijk dat je oplet dat alles 'juist zit'.

Voor het comfort van de bewoner let je er op dat de luier mooi in de liesplooi zit. Het incontinentiemateriaal mag ook niet te hoog of te laag zitten.
Vooraleer je de luier aandoet meet je best tot waar de luier ongeveer moet komen (iets boven de heup). Niets is zo ongemakkelijk als een te kleine broek/luier. Een te grote luier is ook niet praktisch (zeker niet voor de begeleider :-) )
Voor je de luier of inlegger bij de persoon aanbrengt plooi deze dan eerst doormidden. De luier zal zo sneller en makkelijker goed zitten.
Bij bewoners die geen mixie-training (op afgesproken tijdstippen naar toilet begeleiden) krijgen, maar niet beschikken over een goede fijne motoriek controleer je doorheen de dag best of de luier/inlegger nog goed zit.
Sommige bewoners draaien de inlegger helemaal om en dan schiet het het doel voorbij.

Bron: medicalfacts.nl

Bewoners die incontinentiemateriaal dragen kunnen ook kwaaltjes ondervinden zoals roodheid in de liezen. Dit is nog een reden om steeds te controleren dat alles correct is aangebracht, maar dat je als begeleider ook de huid dagelijks inspecteert. De ene persoon is de andere niet en iedereen reageert anders op een bepaalde stof.

Last but not least... Zorg dat het incontinentiemateriaal niet te los, maar ook zeker niet te strak zit. Plak de luier niet zodanig vast dat de bewoner zijn/haar bloed wordt afgespannen.

Zit alles juist? Dan zit jij juist!

Groetjes,

De Welzijnswerker

Ik vergeet, maar ik weet

Dag beste lezers!

Afgelopen maandag was het wereld Alzheimerdag. Een dag om even stil te staan bij de ziekte die steeds jongere mensen overkomt.
Ik ben blij dat de media hier op heeft ingespeeld. Met een paar vermeldingen zowel op tv als op de radio kunnen we van een succes spreken. Ook het boek van Kathleen Aerts komt net op tijd. 'Voor altijd mijn mama' zal ik binnenkort zeker eens lezen!
Koppen heeft ook een uitzending gewijd aan dementie. Door tijdsgebrek heb ik deze nog niet kunnen bekijken. Een eigen kijk op deze uitzending volgt zeker op mijn blog.

Even stil staan bij Alzheimer en dementie. Eén dag op het jaar er extra aandacht aan schenken. Het is net als Allerheiligen waarbij we één maal per jaar met z'n allen naar het kerkhof gaan om onze overleden dierbaren te herdenken en extra aandacht te schenken aan de herinneringen die we hebben.

Net zoals bij Allerheiligen ben ik bij de dag van Alzheimer kritisch over het feit dat die dag iedereen aandacht schenkt aan de ziekte. Wanneer je herinneringen wil ophalen en aandacht schenken aan de overledenen, waarom ga je dan niet een paar keer per jaar naar het kerkhof, of wekelijks, ...?
Oké ik stel mijn standpunt wel radicaal, maar je voelt al waar ik naartoe wil gaan.

Sta niet één dag per jaar stil bij dementie, maar alle dagen!

Bron: medicaldeco

Je hebt verschillende facetten bij dementie. Er bestaat al zoveel informatie en toch weten we nog niet alles.

Het punt waar ik vandaag wil bij stilstaan is: "Ik vergeet, maar ik weet".

Personen met dementie vergeten. Ze vergeten dat hun ouders gestorven zijn, ze vergeten waar ze zijn, waar ze zich bevinden, hoe je iets moet gebruiken, ... soms vergeten ze zelfs hun eigen naam.
Personen met dementie vergeten alles rondom hen, maar dit gedrag stellen ze niet altijd. Ik word ongelukkig als mensen, personen met dementie aanzien als kinderen of slechter nog, als 'niets'.

Spreek daarom nooit over iemand die dementie heeft in hun bijzijn. Natuurlijk wordt dit nooit gedaan, ook in het dagelijkse leven is dit ongepast.
Wat ik eigenlijk wil duidelijk maken is dat het totaal fout is om te denken dat personen met dementie niet beseffen dat je over hen spreekt. Mensen vergeten veel, soms heel veel, maar ze voelen nog sneller dan iemand anders aan wanneer over hen gesproken wordt . Dit is ook zo bij personen met een beperking. Ik zal nooit iets zeggen of bespreken over iemand, wanneer deze persoon naast mij staat (tenzij de persoon het zelf mag horen natuurlijk). Je vertoont totaal asociaal gedrag wanneer je zo handelt. Personen met dementie weten nog veel, meer dan jij denkt en al veel meer dan ze zelf nog kunnen verwoorden.

Ik ben er rotsvast van overtuigd dat personen voelen wanneer je over hen aan het praten bent. Ga daarom voor besprekingen onder personeel naar een apart lokaal waar noch  bewoners noch familie  aanwezig zijn. Dit noemt men ook het beroepsgeheim. Het beroepsgeheim is trouwens een belangrijk iets. Let daarom waar en tegen wie je iets zegt, maar ook op welke manier je spreekt. Spreek met het nodige respect over iemand en hou het onder collega's en brief het aan de naaste familie.

Vergeet daarom niet dat ook jij weet!

Een prettige week!

Groetjes,

De Welzijnswerker

Dankbaarheid

Dag beste lezers!

Vandaag probeer ik een gevoel uit te drukken. Het gevoel van dankbaarheid van de mensen voor wie je dit werk doet.

Het valt niet zo vaak voor, maar soms bedanken personen met dementie of personen met een beperking jou, omdat je hen helpt.
Ik heb niet zo een goed gevoel bij deze eerste zin, want natuurlijk zijn mensen altijd dankbaar voor wat je doet, maar niet iedereen laat dit specifiek blijken.
Je ontvangt liefde en vriendschap van je bewoners en een dankjewel is nooit veraf. Toch doen we ook ons best bij personen die moeilijk gedrag stellen. Hierbij heb je soms het gevoel dat de mensen niet dankbaar zijn voor wat je doet, hoe je hen helpt. Deze gedachten moet je bannen! Personen stellen geen moeilijk gedrag omdat niet appreciëren dat je hen helpt, maar door allerhande factoren van buitenaf of door hun dementie/beperking.

De herinneringen die ik heb aan dankbaarheid van mijn bewoners, zijn samen met bewoners in de verzonken fase en bewoners met een zware meervoudige beperking.
Een dankjewel krijg je nog vaak te horen bij personen met een lichte dementeringsproblematiek of lichte beperking, maar bij personen met een zware problematiek is dit moeilijker.

Toch wil ik even een situatie schetsen van de dankbaarheid van deze personen tijdens de zorg en dagdagelijkse bezigheden.

Een bewoner in de verzonken fase stelt dagelijks moeilijk gedrag om zich te laten wassen. De persoon in kwestie houdt hier totaal niet van. Het is aan ons, de begeleiders, om creatief om te gaan
elke dag opnieuw. Een vertrouwd gezicht is hier onmisbaar! Ik nodigde de bewoner uit om naar de badkamer te gaan en zich te wassen. Al snel kreeg ik een negatieve reactie. Ik loste dit op door even met hem door de gangen te wandelen en over totaal iets anders te praten. Wanneer we na een tijdje aan zijn kamerdeur stonden, nodigde ik hem nogmaals uit en de bewoner wandelde binnen, rechtstreeks naar de badkamer.
Hij lachte naar mij. Stap voor stap legde ik hem uit wat we allemaal gingen doen. Ik maakte grapjes tijdens de zorg en hield steeds oogcontact. Ik volgde het tempo van de bewoner. Niet altijd even makkelijk in een woon -en zorgcentrum, want 24 uur is soms nog te weinig om de juiste zorg te geven die je zelf wil. De bewoner keek naar mijn mimiek, volgde mijn handelingen en stelde geen problematisch gedrag. Dit was al een overwinning op zich! Ik had de bewoner bijna aangekleed en hij gaf een klopje op mijn rug. Hij keek met doordringend aan, lachte een beetje, wreef op mijn arm en nam mijn hand vast. Hij kneep erin en wreef vervolgens nog eens over mijn rug.
Dit is het moment van dankbaarheid waarover ik sprak. Een moment om te koesteren voor je hele leven! De bewoner met probleemgedrag was gelukkig met de zorgen en uitte dit specifiek met deze gebaren.
Je voelde gewoon dat dit goed zat. Daarna was onze relatie nooit meer dezelfde. Wanneer ik de bewoner 's ochtends groet, lacht hij steeds naar mij. Het is een herkenning, maar voor mij ook een erkenning!

Dezelfde situatie maakte ik mee een aantal jaar geleden bij twee personen met een zware meervoudige beperking. Door hun verstandelijke beperking snappen deze mensen soms niet goed wat er van hen wordt verwacht. Ik zou geen mens zijn als mijn grens ook eens wordt overschreden.
Dit is niet altijd de tofste situatie, al blijf ik steeds rustig. In deze situaties was ik eerder teleurgesteld en verdrietig dan boos. Al hebben de mensen een zware verstandelijke beperking, gevoelens en empathie heeft iedereen.
Tijdens de zorg stelde deze personen moeilijk hanteerbaar gedrag en ik liet mijn gevoel spreken door sip te kijken. Het was als een klik in het hoofd van de bewoners. Ze hielden op met jammeren en waren niet  meer agressief. Ze keken mij aan en staken hun hand uit. Beiden vroegen een knuffel. Zo zit je daar dan, in de kamer te knuffelen met een bewoner. Beiden onder de indruk van wat zich heeft afgespeeld, maar met een gevoel om U tegen te zeggen.

Die dankbaarheid komt recht uit het hart! Die dankbaarheid geeft je als begeleider het gevoel dat je iets moois doet als (levens)werk!

Hopelijk ervaren jullie deze momenten net als ik die beleef! Het raakt je en je koestert ze!

Nog een fijne week!

Groetjes,
De Welzijnswerker

Stilte in het gesprek

Dag beste lezers!

Ik heb de laatste dagen bijzondere gesprekken gevoerd met een bewoner.

De bewoner in kwestie is levensmoe. Hij heeft al verschillende negatieve ervaringen gehad in zijn leven waaronder het verlies van zijn dochter een tiental jaar geleden. Toch heeft meneer dit nooit verwerkt. Naast dit kende de bewoner nog andere miserabele ervaringen in zijn leven.

"Ik wou dat ik morgen niet meer wakker werd". Het is een zin die mij raakte tot in het diepste van mijn ziel.
Als begeleider maak je dit regelmatig mee, maar toch is het altijd schrikken. Het gesprek ging verder met een samenvatting van zijn leven. Bij het einde van een verhaal over zijn leven wachtte de bewoner even. Ik liet de stilte toe.
Wanneer ik vroeg of hij eraan dacht om uit het leven te stappen, wachtte hij terug even. Ik zag dat hij aan het nadenken was. Het is een mens die niet zomaar iets zegt. Hij denkt heel goed na, verwoord zijn antwoord in zijn hoofd en pas dan hebben we verbaal contact.
Zijn geliefde is geen voorstander van euthanasie dus legt hij zijn leven volledig in handen van God.

"Liever vandaag dan morgen". Het waren bijzonder moeilijke maar terwijl ook losse gesprekken. Er was/is wederzijds vertrouwen dat wat er gezegd wordt geheim blijft. Toch heb ik ook duidelijk gemaakt dat wanneer hij zelfmoord zou willen plegen, ik hulp zal moeten gaan inroepen. Hij stelde me gerust, maar wanneer hij toch iets zou ondernemen, zal hij me dit zeggen. Onze gesprekken blijven geheim maar toch wou ik deze casus even aanhalen. De identiteit van de bewoner blijft natuurlijk geheim maar ik vond dit verhaal zo belangrijk om te vertellen, omdat non verbale communicatie hier heel sterk aanwezig was.
De stiltes tussen de verhalen. De stiltes bij mijn vragen. De stiltes die nodig waren om allebei even op adem te komen. Maar ook de wederzijdse aanrakingen. Hand op hand, een schouderklopje en een stevige handdruk als afscheid. Bij deze gesprekken kwamen gevoelens en non verbale communicatie boven de verbale communicatie. Zonder woorden verstonden wij elkaar en hielp hij mij en ik hem.

Bij moeilijke gesprekken is non verbale communicatie en nabijheid dan ook belangrijker dan de woorden zelf. Probeer bij moeilijke gesprekken de bewoner te laten praten. JIJ moet niet eindeloos blijven praten, omdat de bewoner niet heel veel zegt. Wees er voor de bewoner, zoek contact, maar kom ook niet te dicht in zijn/ haar comfortzone. Zeker bij het eerste gesprek is dit belangrijk. Het dient als basis de voor de volgende gesprekken en de relatie tussen jou en de bewoner.
Kijk de bewoner ook steeds aan. Knik van ja, zodat de bewoner beseft dat je luistert. Het is voor de bewoner vooral het gevoel dat er iemand tijd maakt voor hem/haar dat telt. De bewoner mag nog denken dat niets meezit, wanneer jij als begeleider tijd vrijmaakt en laat zien dat je geeft om de bewoner, zal dit ook doordringen bij hem/haar.
Ik sluit mijn gesprek steeds af door de bewoner te bedanken voor het vertrouwen en hij/zij steeds op mij beroep mag doen voor gesprekken over allerhande onderwerpen. Het hoeft niet steeds een moeilijk gesprek te zijn. Een ontspannend gesprek kan in deze gevallen ook wonderen doen.

Nog een fijne werkweek!

Groetjes,

De Welzijnswerker