Onvoorwaardelijke acceptatie

Dag beste vrienden!

Na de lezersbrief van vorige week heb ik terug een eigen verhaal. Ik wil toch nog even vermelden

dat jullie steeds een eigen verhaal of bevinding mogen opsturen naar info@dewelzijnswerker.be

Zijn jullie ook al eens op stang gejaagd door de bewoners of door uw eigen familie in het woon- en zorgcentrum?

Verlies je al eens je geduld? Heb je er soms even genoeg van?

Personen met dementie kunnen soms veel irritatie opwekken. Dit klinkt misschien grof, maar het is werkelijk zo. Personen met dementie vergeten veel en kunnen eindeloos dezelfde vraag stellen.

Wanneer word ik verzorgd? Wanneer gaan we eten? Waar is mijn kamer? Enzovoort... Als je deze vraag/vragen al 50 keer hebt gehoord op 1 uur tijd kan je al eens verhit raken. Dit is volkomen normaal, maar dan is het de kunst om hier correct op te reageren.

Word als begeleider zeker niet kwaad. Ga zeker en vast niet roepen tegen de persoon in kwestie en denk ook niet dat de bewoner dit doet om jou te pesten. Neen! Beheers je emoties op deze momenten en geef, wanneer de bewoner voor de 51e keer dezelfde vraag stelt, terug hetzelfde antwoord. De bewoner kan hier niets aan doen. Zijn/haar dementie zorgt ervoor dat het kortetermijngeheugen aangetast is. De bewoner vergeet inderdaad dat je al 50 keer hebt geantwoord.

Het kan natuurlijk ook gebeuren dat je als begeleider totaal geen zin meer hebt om terug hetzelfde antwoord te geven. Ga daarom de bewoner niet negeren. De kwaliteit van leven, specifiek het zelfvertrouwen van de bewoner, zal hieronder lijden.

Tips om toch even te ontsnappen aan de vragen van de bewoner zijn:

• Trek je even terug in de keuken, toilet, ... kortom een plek waar er geen bewoners zijn.
•  Leid de bewoner af door SAMEN een activiteit te doen

en misschien nog de belangrijkste tip:

• Onvoorwaardelijke acceptatie

Onvoorwaardelijke acceptatie ligt dicht tegen empathie. Toon empathie, met andere woorden heb 'de wil om de persoon te begrijpen'. Het inlevingsvermogen om de persoon te begrijpen en te weten dat de persoon aan deze situatie niets kan doen is heel belangrijk!(de onvoorwaardelijke acceptatie gericht op de gedachten, gevoelens en belevingen van de bewoner)

De onvoorwaardelijke acceptatie is, in andere gevallen, meestal gericht om de cliënt te laten ervaren dat hij zijn eigen gedachten, gevoelens en belevingen ook mag accepteren. Bij personen met dementie in een WZC helpt onvoorwaardelijke acceptatie meer om een therapeutische relatie op te bouwen en inzicht te krijgen in de beleving van de bewoner. Ten alle tijde moet men de bewoner aanvaarden hoe hij/zij is. Door met een andere bril naar de bewoner zijn vragen te kijken/ te aanhoren zal men als begeleider eerder zoeken naar een oplossing om de bewoner de vraag niet steeds te laten herhalen en verandering te brengen in de situatie, hoe deze nu is voor de bewoner zelf.

Roep- en storend gedrag hoort ook bij de onvoorwaardelijke acceptatie en empathie. Zoek naar de reden van dit gedrag, want elk gedrag heeft zijn betekenis.

Soms heeft een bewoner al genoeg aan een goede babbel of een simpele knuffel om terug verder op pad te gaan.

Wordt het je toch te veel ga dan naar een andere ruimte om even op adem te komen.

De bewoner gaat boven alles! Kijk met een andere bril naar gedrag of zoek een uitweg voor jezelf, maar vang alleszins de bewoner op en negeer hem/haar niet!

Nog een fijne week!

Groetjes,

De Welzijnswerker

Verhalen van lezers: Gelukkiger worden in 10 stappen

Dag beste lezer!

Ik ben terug van weggeweest! Na een deugddoende vakantie ben ik er terug en vandaag met een verhaal van een lezer!

‘De kracht van het nu’, ‘Hoe word ik een tevreden mens?’,
ik glij met mijn vingers over de titels van de boeken. Een bezoek aan de boekenwinkel kan een mens deugd doen. De beloftes op de boeken lonken: een paar boeken later ben ik vast een pak wijzer, tevredener, gelukkiger en –hopelijk- een beter mens geworden. Ja, een bezoek aan de boekenwinkel kan deugd doen. Maar een bezoek aan een woon-zorgcentrum nog veel meer.

Als pastorale werkster heb ik het geluk dagelijks contact te mogen leggen met zowel bewoners met dementie als met bewoners met lichamelijke problemen. En al zijn ze stuk voor stuk misschien hulpbehoevender dan ik ben, toch zijn zij mijn leermeesters en ik hun leerling. Met ontzag mag ik hun verhalen beluisteren die me een inkijk geven in wie ze zijn en hoe ze het leven ervaren. Zij staan aan het einde van hun leven, ik zit ergens – hoop ik – halverwege. Ze hebben een levensfilosofie ontwikkeld doorheen de vele jaren en de vele paden die ze bewandeld hebben. En die geven ze aan mij door. Ik krijg te horen hoe ze met de hindernissen op hun weg omgegaan zijn, hoe ze tot bepaalde standpunten gekomen zijn – of hoe ze standpunten ondersteboven gegooid hebben, waar ze de kracht haalden om door te gaan wanneer het leven hen een kaakslag gaf,... En tussen al die verhalen door geven ze pareltjes van wijsheid mee.

Zo vertelde een bewoner me dat hij zijn kleinkinderen –goeie studenten en klaar om carrière te maken - steeds de raad gegeven had een job te kiezen waarbij ze op tijd de deur konden sluiten en naar huis konden gaan, ‘want het is dààr dat je geluk ligt’, zei hij.

Een andere bewoner vertelde me: ‘ouder worden is: je aanpassen. Je hele leven hoor je dat je voort moet doen, vlug, haastig, sneller werken. En opeens zegt iemand het omgekeerde: dat je niet meer mag werken, dat je rustiger aan moet doen. En dan moet je je aanpassen. Dat is de kunst. Ik schaam me niet voor mijn rollator, hij is een deel geworden van wie ik ben, hij hoort bij mij. Je past je aan.’

Bij de bewoners met dementie zijn de verhalen die ze vertellen, flarden geworden. Soms zitten we in een hoofdstuk met veel verdriet en zorgen, een andere keer lezen we samen het hoofdstuk waarin ze gelukkig waren, bedrijvig, waarin ze arm in arm al zingend naar de mis gingen en nadien bij elkaar thuis een tas koffie gingen drinken. We springen van hier naar daar in hun levensboek, zij wijzen de weg en ik volg. En doorheen die soms moeizame tocht, waarbij ik niet altijd begrijp wat er gaande is in het hoofd van de ander, krijg ik toch opnieuw pareltjes in mijn schoot geworden. One-liners vaak, die me perplex doen staan en doen nadenken.
Zo voerde ik deze morgen een gesprek met een nieuwe bewoonster. Het was nog aftasten wat we van elkaar begrepen, haar antwoorden waren kort en soms moeizaam te verstaan, en ineens verraste ze me door te zeggen: ‘ik heb geen gedachten meer’, ze zuchtte. In die ene zin drukte ze haar kwetsbaarheid, haar verdriet en het inzicht in wat ze voelde, uit. Op dergelijke momenten voel ik een diepe, woordeloze verbondenheid tussen ons. Het is iets dat ik vaak voel in ons woon-zorgcentrum. Er is een warme verbondenheid met elkaar die niet in woorden te vatten is.

Door wat mensen zeggen, in een lang verhaal of in één zin, krijg ik de kans om dagelijks stil te staan bij mijn eigen leven. Laat die boeken maar in de boekenwinkel staan. Naar ouderen luisteren, maakt van mij een wijzer, een tevredener, een gelukkiger en bovenal een beter mens!
In de omgang met de bewoners voel ik hoe ik zachter word, geduldiger, ik leer mijn eigen pietluttigheden relativeren, en ik word elke dag herinnerd aan die ene grote levensles die we allemaal kennen maar te weinig beseffen: ‘All you need is love’.

Mosselfestijn

Dag beste lezers

Vandaag heb ik voor jullie een heel nieuw verhaal.
Ik gooi het deze week over een andere boeg, want ik geef een samenvatting van het mosselfestijn die ik samen met de bewoners heb beleefd.

Door het wisselvallige weer in België wou ik het risico niet nemen om een BBQ in het water te laten vallen dus we organiseerde een mosselfestijn.

Met een groep van 18 bewoners gingen we afgelopen woensdag naar de chalet. De chalet is een houten huisje die in de achtertuin van ons WZC staat.
De chalet staat in een afgesloten belevingstuin. Bewoners met dementie kunnen zo vrij in de natuur wandelen en een andere omgeving verkennen.

Dit is een leuk extraatje bij ons in het WZC, omdat het alleen maar voordelen biedt. Bewoners kunnen op een andere plek een activiteit beleven. Het is gratis, wat ook niet onbelangrijk is in een tijd van crisis en de bewoners met dementie kunnen op een veilige en ongestoorde manier de omgeving verkennen. Er komt zo een gevoel van vrijheid naar boven en een bewoner met bijvoorbeeld probleemgedrag op dienst kan op deze plek een volledig andere persoon worden.

We begonnen onze reis om 9 uur 's morgens. We wandelden in groep richting de chalet. Daar aangekomen konden de bewoners even uitrusten in de relax-zetels. Wanneer iedereen wat was uitgerust begonnen enkele bewoners de groentjes te snijden, terwijl anderen de mosselen aan het wassen waren. Enkele bewoners genoten dan weer van de vroege ochtendzon. Het was zalig vertoeven op deze rustige, doch gezellige plek.

Al snel kwamen verhalen van vroeger boven. Verhalen tijdens de 2e wereldoorlog tot verhalen van nog niet zo lang geleden. Mensen (en zeker Belgen :)) en eten het is altijd al een goede combinatie geweest.

Toen de mosselen op het vuur stonden hebben we op een leuke dag getoast met een aperitiefje. Eens we aan het eten waren zag je nog maar is wat een andere omgeving en een maaltijd die niet elke week op het menu staat doet met een mens. Bewoners die anders niet veel tot bijna niets eten of die begeleiding moeten krijgen bij de maaltijd aten nu zelfstandig hun bord leeg. Wanneer de vraag kwam of iemand nog een bord moest hebben, gingen al snel de handen omhoog. Echt leuk om waar te nemen!

In de namiddag konden we nog genieten van een lekkere dame blanche!

Smullen was alleszins wat we deden!

Deze dag kon zeker niet zo goed zijn verlopen als we de hulp niet hadden van de vrijwilligers. Een belangrijke schakel in de werking van een WZC zijn de vrijwilligers. Deze mensen komen in hun vrije tijd ons wat helpen en bezorgen de bewoners op hun manier een goede namiddag. Een onbekend, maar tegelijk ook bekend gezicht komt de bewoner vergezellen.
Een vrijwilliger is goud waard!

Ik kan samenvatten dat het een geslaagde dag was zowel voor ons als begeleiders, als voor de bewoners. Je moet niet ver reizen of het moet niet veel kosten om iets bij de bewoner los te maken!

Een leuke dag met leuke mensen of zoals mijn slagzin het zegt "Grote zorg - groot geluk"!

Volgende week ga ik er zelf een weekje tussenuit. Volgende week zal er dus geen post verschijnen op mijn blog, maar 19 augustus laat ik terug van mij horen!

Ik wens jullie nog een prettige week en voor diegene die verlof hebben, een deugddoende vakantie!

Groetjes,

De Welzijnswerker