Rubriek: Een moeilijke vraag: Mag ik naar mijn ouders?

Goede avond iedereen!

Deze week keren we terug naar de rubriek: "Een moeilijke vraag".
We hebben dagelijks te maken met moeilijke vragen van bewoners.
De moeilijke vraag van vandaag is: "waar zijn mijn ouders"?

"Waar zijn mijn ouders? Mag ik naar mijn ouders? Ik WIL naar mijn ouders! Mijn ouders zijn op mij aan het wachten! Breng mij naar mijn moeder/vader. ..."

Dit zijn vragen die ik bijna elke dag hoor. Personen met dementie zoeken vertrouwen bij iemand anders. Dit kan een begeleider zijn, hun echtgenoot, kinderen, ..., maar vele bewoners keren daarvoor terug naar hun kindertijd. De personen die je als 'kind' zeker kan vertrouwen zijn: je ouders. Dit is ook zo bij personen met dementie. Ze vergeten wat in het heden gebeurt, maar het verleden leeft verder bij deze mensen.

Kort voor het middag - of avondmaal komen sommige bewoners mij zeggen dat ze naar huis moeten naar hun ouders. Ze moesten tegen het eten thuis zijn. Meestal antwoord ik dan dat ze hier (in het WZC) te eten krijgen...gratis ;-)
Niet enkel tijdens de maaltijden komt deze situatie voor. Deze vragen komen elke minuut van de dag.

De vraag: "Waar zijn mijn ouders", vind ikzelf één van de moeilijkste vragen. Wat moet je antwoorden op de vraag "waar zijn mijn ouders", wanneer een 80 jarige bewoner dit vraagt? Moet je eerlijk zijn en zeggen dat zijn/haar ouders overleden zijn of antwoord je gewoonweg "thuis"?
Het is afwegen en vooral de bewoner goed kennen volgens mij. Bij het intakegesprek is het belangrijk dat men peilt naar de emoties van de bewoner. Sommige bewoners hebben het moeilijk met rouwen. Wanneer je zegt dat de ouders van de desbetreffende bewoner al overleden zijn, bestaat de kans dat deze bewoner het rouwproces van weleer terug beleeft. Je moet altijd eerlijk zijn tegen je bewoners, maar hier is een leugen om bestwil op zijn plek voor het welzijn en het geluk
van de bewoner, vind ik.

De vraag: "Mag ik naar mijn ouders" brengt terug hetzelfde probleem mee. Je kan eerlijk zijn, maar ook zeggen dat de bewoner best nog even in het WZC blijft.

Dan kom je bij de vragen/bevelen: "Ik WIL naar mijn ouders" en “breng mij naar mijn ouders". In deze situatie is de bewoner in kwestie een beetje geïrriteerd. Dit vraagt om veel empathie en een dosis geluk om hierop het juiste antwoord te geven. Is afleiden de juiste oplossing? Een totaal ander onderwerp kan de bewoner op andere gedachten brengen. Maar al snel komt het feit terug dat zijn/haar ouders al zijn overleden.

Het blijft een moeilijke kwestie en het vereist een unieke aanpak per bewoner.

Ik sprak over het vertrouwen dat mensen vinden bij hun ouders. Dit is ook het geval bij personen met dementie. Bewoners die angstig zijn of alleen op de kamer verblijven, roepen heel veel op hun moeder. Het roepen op vader komt, naar mijn ervaring, minder voor.
Zo blijkt toch dat ouders een grote rol spelen in je leven. Ouders, maar ook je grootouders zijn belangrijk. Je ouders zijn belangrijk voor jou, maar je grootouders spelen ook een belangrijke rol in het leven van jouw dementerende moeder/vader. Wees er dus van bewust, heb lief en erken de positie van ouders in het leven van een mens.

Wat is jullie ervaring bij deze 'moeilijke' vraag? Laat gerust een reactie achter onderaan dit blogbericht!

Nog een fijne week gewenst!

Groetjes
De Welzijnswerker