Vandaag was het een drukke dag op de werkvloer. Toch doen we verder en willen we onze bewoners de juiste zorg toedienen.
Morgen komt er een nieuwe bewoner bij ons. Het leven staat niet stil dat is wel duidelijk. Nog geen week na het overlijden van een bewoner doet morgen een nieuwe bewoner zijn intrede op de dienst.
Elk opnamegesprek is anders. Soms gaat dit heel snel en wordt enkel de nodige informatie vertelt over de bewoner. In vele gevallen neemt dit gesprek veel tijd in beslag. Door (onze) de vragen van de begeleider beginnen familieleden te vertellen over de bewoner. Wat zijn/haar gewoontes zijn of waren. Hoe zijn/haar karakter is. Wat de bewoner graag lust. Er zijn vele onderwerpen die in het gesprek aan bod komen.
Er zijn veel familieleden die ook hun eigen verhaal willen vertellen aan jou. Voor veel familieleden is een opname een stap dichter bij het afscheid van hun familielid. Althans zo voelen zij het. Familieleden en dan specifiek de kinderen of echtgenoot hebben hun leven lang gezorgd voor hun moeder of vader. De zorg die zij ooit als kinderen hebben gekregen willen zij nu geven aan hun ouders. Op een bepaald moment wordt de zorg te groot en twijfels steken de kop op. "Zorg ik wel goed voor hem/haar? Kan ik genoeg aandacht geven?"
Wanneer het antwoord op deze vraag eerder negatief is, zetten ze de stap richting een woon - zorgcentrum. Op het moment dat familieleden dit beslissen, zien ze deze beslissing als de juiste.
Tot op het moment van de werkelijke opname. Ze moeten hun familielid in handen geven van vreemden. Vreemden die het beste met hun familielid voorhebben, maar toch...
"Heb ik gefaald? Kon ik niet meer doen voor hem/haar?"
Deze vragen heb ik al dikwijls gehoord. Ik laat het familielid zijn verhaal doen en vervolgens probeer ik hem/haar gerust te stellen dat de bewoner in goede handen is bij ons.
"Je faalt zeker niet! Je hebt alles gegeven dat je kon. Het is geen zonde en het is al zeker niet erg dat je kiest voor een woon - zorgcentrum!"
In het leven moet je keuzes maken. Keuzes in het belang van je familielid, maar ook voor jezelf. Wat heeft een familielid eraan dat je doodmoe hem/ haar verzorgt en zelf geen leven meer kan leiden?
De bewoner wil in de meeste gevallen niet tot 'last' zijn. Last is een groot woord, maar er rust een grote verantwoordelijkheid op de rug van de zorgdrager bij het geven van mantelzorg aan een familielid.
Het is geen falen, het is ook geen last. Het is gewoon het leven.
Alfa en omega, het begin en het einde, maar elk einde heeft een nieuw begin!
Het is van zeer groot belang dat je tijdens een opnamegesprek de nodige tijd vrij maakt om het verhaal van de huidige zorgdrager te aanhoren.
Dit gesprek, meestal heel informeel, legt de basis voor de verdere samenwerking rond de zorg voor de bewoner. De familie is de partner in de zorg. Een partner die de bewoner nog steeds het beste kent.
Luister daarom goed naar de familie en erken hun gevoel van onmacht maar stel ze tegelijk gerust dat alles goed komt.
Nog een prettige week!
Groetjes,
De Welzijnswerker
Geen opmerkingen:
Een reactie posten