Ik heb een weekje in Tenerife vertoefd. De batterijen zijn opgeladen en ik ben er weer met een gloednieuw verhaal.
Ik start vandaag met een nieuwe rubriek: "Een moeilijke vraag".
We hebben dagelijks te maken met een moeilijke vraag. Ik zal dus regelmatig dit onderwerp aan bod laten komen.
De moeilijke vraag van vandaag is: "Mag ik naar huis"?
"Mag ik naar huis"? "Wanneer mag ik naar huis"? "Doe jij me naar huis"? ...
Het zijn vragen die bewoners aan jou als begeleider stellen met maar 1 doel: naar huis gaan.
Bewoners met dementie vergeten veel, maar hun thuis meestal niet. Bij een opname in een woon -en zorgcentrum zit de bewoner in een aanpassingsperiode. De nieuwe omgeving voor de bewoner is meestal een bedreiging. De familie neemt afscheid, allemaal vreemden rondom jou, een bed dat eigenlijk niet van jou is, ... Dan komt de vraag: "Mag ik naar huis", al snel.
Voor mij is dit persoonlijk de moeilijkste vraag die een bewoner aan mij kan stellen. Ik kan eerlijk zijn en zeggen dat de bewoner vanaf nu in het woon -en zorgcentrum woont. Dan krijg ik meestal een antwoord als: "Ik woon hier niet, ik ga/wil naar huis"!
Ik kan het ook anders aanpakken door te zeggen dat de bewoner eerst nog bij ons iets mag eten.
Ik kan ook de familie van de bewoner erbij betrekken door te zeggen dat zijn/haar familie hem/haar eens zal komen ophalen. Meteen daarop komt de vraag: "Wanneer"? Wat al een even moeilijke vraag is.
Ik kan natuurlijk ook liegen (om bestwil) door te zeggen dat hij/zij straks naar huis mag gaan, hopend dat de bewoner het daarna vergeet. Dit vind ik persoonlijk de minst goeie methode.
Meestal probeer ik de bewoner af te leiden door over een ander onderwerp te beginnen praten zoals: "Heb je vannacht goed geslapen"? "Heb je zin in een tas koffie? Kom we gaan samen een tas drinken". "Wat doe jij zoal graag in je vrije tijd"? Enzovoort...
Er zijn verschillende antwoorden mogelijk, maar wat is het beste? Ik denk dat je dit moet bekijken van persoon tot persoon. Het is wat hen geruststelt; de waarheid, een leugen om bestwil, afleiding, ...
waarvoor je moet kiezen. Hoe weet je wat het beste is voor een bewoner? Dat leer je door ervaring. Elke bewoner is een uniek individu met een unieke aanpak. Ook jij als begeleider bent uniek en kiest om persoonlijke redenen voor een welbepaalde techniek. Toch is het belangrijk dat je dit bespreekbaar maakt in het team om samen te groeien naar de perfectie.
Wat is jullie ervaring hiermee? Laat gerust reacties achter onderaan dit blogbericht!
Groetjes en een goeie werkweek,
De Welzijnswerker
Geen opmerkingen:
Een reactie posten