Ik wil me even verontschuldigen voor het het feit dat ik een dagje later mijn nieuw verhaal post. Voortaan zal de streefdag voor een nieuw blogbericht 'woensdag' zijn.
Als begeleider in een woon -en zorgcentrum voer je veel gesprekken. Gesprekken kunnen over verschillende onderwerpen gaan. Er komen ook veel emoties bij te pas. In het verleden had ik een gesprek met de vrouw van een bewoner. De vrouw was erg emotioneel en ze had het moeilijk met
de situatie waarin haar man zich bevond. Het was een acute gebeurtenis die het leven van deze 2 vriendelijke mensen omgooide. Uit respect en door het beroepsgeheim vertel ik in dit verhaal niet wat deze gebeurtenis is.
De vrouw vertelde me dat ze haar man verloren had, ondanks dat hij nu nog in leven is. De vrouw weende en zocht steun bij mij. Ik luisterde vooral naar haar, terwijl ik haar gevoelens erkende. Wanneer je de situatie van een persoon nog niet eerder hebt meegemaakt kan je de gevoelens erkennen door te zeggen dat je meevoelt met de persoon. Je vertelt dat jijzelf zo'n situatie niet eerder hebt meegemaakt, maar dat je begrijpt dat het moeilijk moet zijn voor hem/haar. In dit geval zei ik dit ook tegen de vrouw.
Ze vertelde over hoe het vroeger was. De bewoner was een grote sterke man, die steeds bezig was met allerlei hobby's en werkjes. Nu is de man niet meer wie hij toen was. De man is nu een zorgafhankelijke persoon die geen zelfbepaling meer heeft. Uit het gesprek kon ik opmaken dat de vrouw het vooral moeilijk heeft met het feit dat ze geen echte gesprekken meer kan voeren en ze samen nergens meer naartoe kunnen rijden voor een dagje uit.
Dit deed me nadenken... De gesprekken die verbaal niet echt meer lukken, kan je oplossen door de non-verbale gesprekken gaf ik de vrouw mee. Door een kus, een aai op de arm, het oogcontact (wat bij mensen met dementie of een andere problematiek niet echt van vanzelfsprekend is), tranen,
een lach, enz...
Maar waarom kunnen we er niet voor zorgen dat de vrouw samen met haar man eens dagje op stap gaat? Waarom zou dit niet mogelijk zijn? Veel oudere mensen zeggen: 'Dat gaat niet, 't bestaat niet!'. Er zit veel waarheid in deze uitdrukking! Waarom zouden we samen er niet voor kunnen zorgen om de man en de vrouw nog 1 dag te laten genieten van een uitstapje zoals vroeger? 1 dag zoals vroeger... Dit moet kunnen!
Het spijtige in deze situatie is de tijd en de bezetting. In de zorgsector komen we steeds opnieuw bij hetzelfde probleem. De bezetting is niet optimaal en de tijd is kostbaar. Toch hoop ik dat deze mensen in de toekomst nog 1 dagje kunnen genieten van een uitstap met elkaar.
Mensen staan er soms niet bij stil, maar als dit de enige wens is van een echtgeno(o)t(e) is dit echt niet veel en vind ik dat we dit moeten erkennen, maar ook herkennen (uit de gesprekken). We moeten er alles doen om dit mogelijk te maken.
De 'make a wish' voor de familieleden van een bewoner in een woon- en zorgcentrum is misschien een idee? Ik ben alvast voorstander!
Wanneer je ideeën hebt voor dit concept mogen jullie deze steeds posten in een reactie onderaan het blogbericht of verzenden naar info@dewelzijnswerker.be
Groetjes,
De Welzijnswerker
Geen opmerkingen:
Een reactie posten