contact meer met de omgeving. Dit denken de mensen toch. Vele personen in een verzonken fase
hebben inderdaad geen contact of besef meer wat er rond hen gebeurt, maar als begeleider moet men zich steeds concentreren en bewust zijn van het feit dat de persoon wel nog iets van besef heeft van zijn omgeving.
Zo is er een bewoner bij mij in het woon-zorgcentrum (WZC) die al jaren in een verzonken fase leeft in bed. De bewoner wordt gevoed en meer dan eten en slapen doet deze persoon niet meer.
Bij het gevoed worden is er een 1 op 1 relatie tussen de bewoner en de begeleider. Hier moet men gebruik van maken om maximaal contact te kunnen hebben met elkaar. Ikzelf spreek 90% van de tijd tegen de bewoner terwijl ik haar aan het eten geven ben.
Toen gebeurde het onverwachte. De bewoner keek me aan en begon te praten! De woorden waren weliswaar binnensmonds, maar de bewoner heeft voor zeker 20 seconden tegen mij 'gepraat'. Ik bleef praten tegen de bewoner, terwijl zij me antwoordde. Toen verdween het oogcontact en het mondelinge contact was ook voorbij.
20 seconden, 20 luttele seconden heeft ons contact geduurd, maar het waren 20 seconden die ik als begeleider koester als geen ander.
Zo zie je dat ook mensen in een verzonken fase, mits genoeg prikkels of afhankelijk van de situatie, tijdstip, ... als het ware kan 'ontwaken' in zijn fase van dementie.
Wees dus steeds op je hoede voor je iets zegt tegen of 'over' een bewoner, want de bewoner luistert mee! Dit is ook het geval bij personen met zware verstandelijke beperking.
Respect staat voorop in het werken met mensen en het geluk van een woorden zijn woorden van geluk!
 |
| Bron: http://eldiariodechaucer.blogspot.be/2015/03/bla-bla-bla.html |
Geen opmerkingen:
Een reactie posten