Is er een reden van dit goed gevoel?

Wanneer een bewoner eens geen zin heeft om te eten denken we, och ik heb ook soms geen honger.
Wanneer een bewoner 2 dagen niet wil eten denken we dat hij/zij misschien wat ziek aan het worden is.
Wanneer een bewoner 3 dagen niet wil eten zijn geven we soms een te felle reactie, omdat de bewoner MOET eten.
Als dag 4 aanbreekt en de bewoner doet zijn/haar mond niet meer open, ondanks dat jij zo je best doet om de bewoner te overtuigen dat hij/zij moet eten om gezond te blijven...
Vanaf die dag begint een maaltijdbegeleiding voor de meeste begeleiders een andere betekenis te krijgen. Voor de ene begeleider is het elke keer opnieuw een gevecht om de bewoner kost wat kost toch wat te eten te geven. Voor een andere begeleider wordt de angst in zich aangewakkerd en ziet men de dood al voor ogen. Nog een andere begeleider denkt aan de tijd en doet niet veel moeite om de persoon toch iets te laten eten, wat hopelijk de uitzondering is.
En dan heb je een begeleider zoals ikzelf... Je bent nog steeds die begeleider die het beste voorheeft met de bewoner, maar nu de situatie verandert, wordt het contact, het soms minimale contact met de bewoner heel belangrijk. Het contact en het moment van de maaltijd wordt als het ware veel intenser dan gewoonlijk. De betekenis van de 1 op 1 relatie die men al had opgebouwd wordt nu uitgedaagd om vol te houden. Instinctief is een mens erop gebrand om iemand in leven te houden, ook ik. Ik ben toch o zo gelukkig wanneer de bewoner zijn mond nog eens open doet om een hapje te eten, ook al weet je dat dit misschien de laatste hap kan zijn van deze persoon. Juist dit maakt het voor mij zo uniek dat de bewoner misschien wel een 'laatste' keer zijn mond opent...

Zo gaf ik maaltijdbegeleiding aan een bewoner die al 2 weken niets meer at. Ik maakte tijd vrij om mij te engageren om juist die persoon, die niets meer at, toch nog iets te laten eten of drinken. Ik praatte veel met de bewoner en soms kwam er nog een een ja of neen terug. Dat moment dat ik een schepje yoghurt naar de mond van de bewoner bracht en deze haar mond opendeed en de yoghurt opat... Dat moment gaf me zo een gelukkig gevoel, gewoonweg niet te beschrijven. Hoe 1 schepje yoghurt zoveel emoties bij een mens kan teweegbrengen.
Is er dan een reden waarom deze situatie me zo een goed gevoel gaf? Ik denk het wel: Ik was tevreden omdat ik mezelf kon geruststellen dat ik er alles aan deed om de situatie en tevens ook de gezondheid van de bewoner te verbeteren, maar ik denk dat het ook eerder een soort van afscheid was. Nog 1 schepje yoghurt opeten en dan rustig heengaan. De bewoner voelde dat het goed was, maar ook ik voelde dat het goed was. Een week later is de bewoner overleden. Niets meer gegeten of gedronken en ook geen ja of neen meer, maar het afscheid was al genomen, bij dat laatste schepje yoghurt.
Ik kan deze situatie samenvatten als: niets forceren, maar blijven proberen!
En het het gelukzalig gevoel van nog 1 schepje yoghurt stelt zowel de bewoner als begeleider gerust. Nog 1 keer van de relatie tussen jullie beiden kunnen proeven, dat is waarover dit verhaal gaat.

Groetjes,
De Welzijnswerker