De tovertafel: geniaal?

Bij mijn zoektocht op het internet ben ik op een leuk project terecht gekomen.
De Tovertafel!
Het is een interactief snufje dat de passiviteit van personen met dementie doorbreekt.

Hoe? Je hebt een aantal projecties die je als het ware kan aanraken. Het is inderdaad zo dat bewoners veelal passief aan tafel of in de zetel zitten en soms geen contact maken met elkaar.
Het probleem is dat er niet genoeg personeel is om de bewoners een hele dag 'bezig' te houden, maar door deze fantastische uitvindingen is dit dus wel mogelijk. Natuurlijk zijn er ook kanttekeningen, namelijk geld...
Er is niet genoeg geld voor extra personeel, maar of we dan beter hier in investeren in plaats van ons best te doen on een werkkracht aan te nemen? Ikzelf denk nog steeds dat er andere manieren zijn om bewoners maximale begeleiding te geven.

Zo bestaat er namelijk woonkamerwerking. Een mooi project waar ook ikzelf mee bezig ben. Ik zal hierover in de toekomst meer uitleg geven.
De Tovertafel op zich vind ik toch wel geweldig. Ik ben een voorstander van 24uur snoezelen en dit past daar perfect bij. Mits kleine aanpassingen kan je dit project ook in jouw voorziening integreren. Hoe je dat doet zal je ook de komende weken kunnen lezen op mijn blog!



Groetjes,
De Welzijnswerker

Redenen voor het bakken van een eitje

Iedereen heeft wel iets dat hij graag eet. Bij de ene persoon is dit een lekker slaatje, bij de andere persoon is dit een echt Belgisch pakje friet.
Ik kan bijvoorbeeld echt genieten van een lekker pakje friet van de frituur, maar evengoed van een boterham met choco.
Iedereen heeft zijn voorkeuren en zijn gewoontes.
Wanneer je in een woon- en zorgcentrum of voorziening terechtkomt moet men meestal eten wat de pot schaft. Natuurlijk is dit niet altijd zo.
In de meeste WZC's en voorzieningen kan je je voorkeuren oplijsten en zal men hier rekening mee houden, toch kan je niet zeggen: "Ik heb vandaag zin om witloof te eten", wanneer er enkel
asperges en wortelen op de menu's staan. Dit zijn situaties waar je niet voor kiest en die je als bewoner maar moet accepteren en genieten van de gerechten die op de dagmenu staan.
Toch is niet alles onmogelijk. Ik zeg niet dat elke voorziening een á la carte menu moeten voorzien, want dit is nooit haalbaar. Desondanks kunnen begeleiders in samenwerking met de keuken en koks het verschil maken.

Zo vroeg een bewoonster al een tijdje achter een gebakken eitje. De eerste keer had ik dit ei niet voorhanden en het was ook nog eens namiddag dus de tijd had ik er ook niet voor.
Daar heb je het weer tijd... Ik betrap me bij het schrijven van dit blogbericht terug op het gebruiken van tijd als excuus. Tijd moet je vrijmaken en dat dacht ik ook wanneer ik 's avonds thuiskwam en reflecteerde over deze situatie.
We hebben inderdaad te weinig personeel om echt tijd te kunnen vrijmaken voor de bewoners, maar als ergotherapeut heb je in een WZC een soort luxerol. Je kan al eens tijd vrijmaken voor de bewoner, ook al kan het niet.
De daaropvolgende dag vroeg de bewoonster terug om een gebakken eitje. Ik antwoordde de bewoonster dat ik er voor zou zorgen! Ik belde de keuken op en vroeg of er nog eieren waren.
Gelukkig waren er nog 2 eieren over die ik kon meenemen. Ik nam de bewoonster bij mij in de keuken en nam een bord en bestek. Ik liet haar rustig plaatsnemen en begon in het bijzijn van de bewoonster de eieren te breken, peper, zout en klutsen maar. Ondertussen was de boter aan het smelten en goot ik de eitjes op de pan. Op de bewoonster haar gezicht verscheen een glimlach. Ze snuifde de geur van de eitjes op terwijl deze aan het bakken waren. Heerlijk was dat om de bewoonster te zien genieten van iets dat ze al heel lang wou, maar zolang nog niet gekregen had.
Toen de eieren gebakken waren smulde de bewoonster ervan. Achteraf zei de bewoonster mij:"Dit was al heel lang geleden. Bedankt!"
Deze woorden zullen me steeds bijblijven. De dankbaarheid om een eitje... De dankbaarheid voor iets wat de bewoonster vroeger zelf kon doen, maar nu niet meer... De dankbaarheid voor de kleine dinges des levens...
De dankbaarheid om 'tijd' vrij te maken en het leven zo 'normaal' mogelijk te maken voor haar... De oprechte dankbaarheid...

Dit is terug een klein verhaal, maar met een grote en betekenisvolle levensles. "Maak tijd voor het normale leven".
Normalisatie zoveel het kan, zolang het kan!

Ik hoop dat jullie bij het bakken van jullie volgende eitje eens terugdenken aan dit verhaal en wanneer deze vraag simpele vraag van een bewoner aan jou wordt gesteld, je er alles zal aan doen om die kleine, maar voor de bewoner o zo betekenisvolle wens, te laten uitkomen.

Groetjes,
De Welzijnswerker

TIP 1: Aankleden

Zorg dat je, bij het aankleden van zorgbehoevende mensen, steeds zegt welke handeling je gaat doen.
Bij het aantrekken van de kousen bijvoorbeeld is het belangrijk dat je specifiek tegen de persoon zegt dat je zijn/haar kousen gaat aantrekken, maar al even belangrijk is dat je even over de hele voet wrijft met je hand terwijl je deze boodschap uitspreekt. Zo weet de persoon dat er een handeling volgt aan de voet en zal deze niet of minder snel schrikken van het contact.
Deze tip is ook van toepassing bij het aantrekken van andere kledij zoals een pull (over armen wrijven), broek (over benen wrijven), enzovoort...

Groetjes,
De Welzijnswerker

Foto ANP / Roos Koole

Is er een reden van dit goed gevoel?

Wanneer een bewoner eens geen zin heeft om te eten denken we, och ik heb ook soms geen honger.
Wanneer een bewoner 2 dagen niet wil eten denken we dat hij/zij misschien wat ziek aan het worden is.
Wanneer een bewoner 3 dagen niet wil eten zijn geven we soms een te felle reactie, omdat de bewoner MOET eten.
Als dag 4 aanbreekt en de bewoner doet zijn/haar mond niet meer open, ondanks dat jij zo je best doet om de bewoner te overtuigen dat hij/zij moet eten om gezond te blijven...
Vanaf die dag begint een maaltijdbegeleiding voor de meeste begeleiders een andere betekenis te krijgen. Voor de ene begeleider is het elke keer opnieuw een gevecht om de bewoner kost wat kost toch wat te eten te geven. Voor een andere begeleider wordt de angst in zich aangewakkerd en ziet men de dood al voor ogen. Nog een andere begeleider denkt aan de tijd en doet niet veel moeite om de persoon toch iets te laten eten, wat hopelijk de uitzondering is.
En dan heb je een begeleider zoals ikzelf... Je bent nog steeds die begeleider die het beste voorheeft met de bewoner, maar nu de situatie verandert, wordt het contact, het soms minimale contact met de bewoner heel belangrijk. Het contact en het moment van de maaltijd wordt als het ware veel intenser dan gewoonlijk. De betekenis van de 1 op 1 relatie die men al had opgebouwd wordt nu uitgedaagd om vol te houden. Instinctief is een mens erop gebrand om iemand in leven te houden, ook ik. Ik ben toch o zo gelukkig wanneer de bewoner zijn mond nog eens open doet om een hapje te eten, ook al weet je dat dit misschien de laatste hap kan zijn van deze persoon. Juist dit maakt het voor mij zo uniek dat de bewoner misschien wel een 'laatste' keer zijn mond opent...

Zo gaf ik maaltijdbegeleiding aan een bewoner die al 2 weken niets meer at. Ik maakte tijd vrij om mij te engageren om juist die persoon, die niets meer at, toch nog iets te laten eten of drinken. Ik praatte veel met de bewoner en soms kwam er nog een een ja of neen terug. Dat moment dat ik een schepje yoghurt naar de mond van de bewoner bracht en deze haar mond opendeed en de yoghurt opat... Dat moment gaf me zo een gelukkig gevoel, gewoonweg niet te beschrijven. Hoe 1 schepje yoghurt zoveel emoties bij een mens kan teweegbrengen.
Is er dan een reden waarom deze situatie me zo een goed gevoel gaf? Ik denk het wel: Ik was tevreden omdat ik mezelf kon geruststellen dat ik er alles aan deed om de situatie en tevens ook de gezondheid van de bewoner te verbeteren, maar ik denk dat het ook eerder een soort van afscheid was. Nog 1 schepje yoghurt opeten en dan rustig heengaan. De bewoner voelde dat het goed was, maar ook ik voelde dat het goed was. Een week later is de bewoner overleden. Niets meer gegeten of gedronken en ook geen ja of neen meer, maar het afscheid was al genomen, bij dat laatste schepje yoghurt.
Ik kan deze situatie samenvatten als: niets forceren, maar blijven proberen!
En het het gelukzalig gevoel van nog 1 schepje yoghurt stelt zowel de bewoner als begeleider gerust. Nog 1 keer van de relatie tussen jullie beiden kunnen proeven, dat is waarover dit verhaal gaat.

Groetjes,
De Welzijnswerker

Wat mag je verwachten?

Hallo iedereen!

Afgelopen maandag zijn we gestart met te bloggen, maar wat mag je juist verwachten van 'De Welzijnswerker'?

Ik wil via deze blog mijn dagelijkse ervaringen van het werkveld delen met de wereld.

Wat is mijn doel?

• Mensen laten nadenken over hun eigen handelen
• Mensen warm maken voor een beroep in de sociale sector
• Mensen inspireren hun handelen aan te passen
• De routine doorbreken
• Verhalen/situaties neerpennen waar mensen zich in herkennen
• Een netwerk van mensen creëren die hun ervaringen delen

Hoe zal dit concreet vorm krijgen?

• Wekelijks posten van een verhaal/casus
• Spontane reflecties posten
• Tweewekelijkse tips voor het werken met mensen met een beperking/dementie/...
• Een rubriek "Verhalen van lezers"

Kortom: Een rugzak vol ervaring vullen

Daarnaast zal ik ook een pagina over mijn privé-leven bijhouden.
Dit is niet zozeer een pagina over mijn leven, maar eerder over mijn interesses of leuke nieuwtjes, weetjes, enz...

Ik hoop dat ik een bron van inspiratie mag zijn voor jullie! Laat gerust een reactie achter!

Groetjes,
De Welzijnswerker

Ken jij het geluk van woorden?

Personen met dementie die zich in een verzonken fase bevinden hebben meestal totaal geen
contact meer met de omgeving. Dit denken de mensen toch. Vele personen in een verzonken fase
hebben inderdaad geen contact of besef meer wat er rond hen gebeurt, maar als begeleider moet men zich steeds concentreren en bewust zijn van het feit dat de persoon wel nog iets van besef heeft van zijn omgeving.
Zo is er een bewoner bij mij in het woon-zorgcentrum (WZC) die al jaren in een verzonken fase leeft in bed. De bewoner wordt gevoed en meer dan eten en slapen doet deze persoon niet meer.
Bij het gevoed worden is er een 1 op 1 relatie tussen de bewoner en de begeleider. Hier moet men gebruik van maken om maximaal contact te kunnen hebben met elkaar. Ikzelf spreek 90% van de tijd tegen de bewoner terwijl ik haar aan het eten geven ben.
Toen gebeurde het onverwachte. De bewoner keek me aan en begon te praten! De woorden waren weliswaar binnensmonds, maar de bewoner heeft voor zeker 20 seconden tegen mij 'gepraat'. Ik bleef praten tegen de bewoner, terwijl zij me antwoordde. Toen verdween het oogcontact en het mondelinge contact was ook voorbij.
20 seconden, 20 luttele seconden heeft ons contact geduurd, maar het waren 20 seconden die ik als begeleider koester als geen ander.
Zo zie je dat ook mensen in een verzonken fase, mits genoeg prikkels of afhankelijk van de situatie, tijdstip, ... als het ware kan 'ontwaken' in zijn fase van dementie.
Wees dus steeds op je hoede voor je iets zegt tegen of 'over' een bewoner, want de bewoner luistert mee! Dit is ook het geval bij personen met zware verstandelijke beperking.
Respect staat voorop in het werken met mensen en het geluk van een woorden zijn woorden van geluk!

Bron: http://eldiariodechaucer.blogspot.be/2015/03/bla-bla-bla.html