Hallo iedereen
Ik ben een tijdje ziek geweest en daarom 2 dagen later dan anders met een gloednieuw verhaal van de Welzijnswerker!
Familie is nog steeds de belangrijkste factor in het leven van je bewoners. Zij zijn ook jouw partner in de zorg.
Het eerste contact met de familie, bijvoorbeeld tijdens het intakegesprek, is steeds van groot belang.
Meestal heeft de familie er alles aan gedaan om zijn of haar familielid zo lang mogelijk zelf te verzorgen thuis. Wanneer de zorg te zwaar wordt, is de volgende stap dat de persoon opgenomen wordt in een woon -en zorgcentrum.
Ik heb al veel families gekend die tijdens de dag van opname in tranen uitbarsten en zich schuldig voelen voor het feit dat zij de zorg niet meer aankunnen. Wanneer de bewoner zelf de familie nog eens een extra schuldgevoel geeft is het hek helemaal van de dam.
Ook bij bewoners die al ernstig ziek zijn of bewoners waarbij hun gezondheid zienderogen achteruit gaat heeft de familie het heel moeilijk.
Ze kunnen bij elkaar terecht, maar toch ben jij als begeleider het aanspreekpunt voor een goed gesprek.
Soms is luisteren al heel veel. Een luisterend oor hebben voor de familie. De zaken waar zij het moeilijk mee hebben erkennen en emphathie tonen voor datgene dat emoties oproept bij het familielid.
Wanneer ik een moeilijk gesprek voer, vind ik het belangrijk dat ik de personen steeds recht in de ogen kijk en het gesprek voer op een rustige plek. Dit geeft vertrouwen.
Het zijn de kleine zaken die het doen tijdens zo'n gesprek. Een schouderklopje of even lichamelijk contact maken (wanneer je voelt dat dit kan) kan een gevoel van nabijheid geven. Is het nu een schouderklopje, een knipoog, ja-knikken, oogcontact maken, gewoonweg tijd maken voor de familie, ... het zijn de zaken die de familie geruststellen, zodat ze met een gerust gemoed terug naar huis kunnen gaan.
Een palliatief gesprek komt later aan nog aan bod.
Wanneer de familie vragen heeft waar jijzelf geen antwoord op kent, zeg dan niet dat je het niet weet, maar herhaal de vraag en geef mee dat je er zo snel mogelijk een antwoord zal weten op te formuleren of stuur het familielid door naar een collega die het antwoord wel weet. Het is ook beter dat je binnen je eigen functiegebied blijft. Wanneer er medische vragen zijn, haal je er best een (hoofd)verpleegkundige bij bijvoorbeeld. Zo zal de familie na een tijdje de vragen kunnen stellen aan de juiste persoon, maar is dit niet zo, wees dan altijd bereid om het gesprek met de familie aan te gaan en deze zo goed mogelijk te helpen.
Op het einde van een gesprek geef ik altijd nog mee dat ze mij en mijn collega's steeds mogen aanspreken over eender welk onderwerp. Wij als begeleiders zijn er voor de bewoners, maar evengoed voor de familieleden.
Wordt vervolgd... "Familie als partner in de zorg"
Groetjes,
De Welzijnswerker
Geen opmerkingen:
Een reactie posten