TIP 2: Muziek tijdens de maaltijden

Het maaltijdgebeuren is een gebeurtenis die rust vraagt. Sommige begeleiders die 's morgens opstaan, zetten de radio al wat luider om wakker te worden. Dit is niet bij iedereen een dagelijkse gewoonte en bij personen met dementie is dit ook niet aangewezen. Jij, als begeleider, kan misschien wel genieten van de ochtendshows op de radio, maar in de eerste plaats dien je te denken aan jouw bewoners. Kies bij het ontbijt voor herkenbare, maar rustige muziek. Creëer voor de bewoners een rustige sfeer met muziek uit hun tijd. Wanneer je geen liedjes uit de oude doos ter beschikking hebt, kies dan voor relaxatiemuziek. Heb je beide niet ter beschikking, laat de radio dan liever uit in plaats van commerciële muziek te spelen. (De tv van 's morgens aanzetten is al helemaal not done)

Wanneer het ontbijtgebeuren afgelopen is, laat de muziek dan opstaan voor de bewoners in de leefruimte en dit tot na het soepgebeuren (als die er is in de instelling).

Het middagmaal is normaal gezien het drukste moment van de dag. Bij het opdienen van het warm eten, vergt dit ook meer concentratie en zelfstandigheid van de bewoners. Zet de muziek tijdens het middagmaal daarom helemaal uit. Zo kan de bewoner optimaal genieten en zich concentreren op zijn eten zonder afgeleid te worden door de muziek.

Na het middagmaal kan je de bewoners even laten rusten en kan de tv eventueel aan om naar het nieuws te kijken. In de namiddag mag er gerust al wat sfeer gemaakt worden en mag de muziek een beetje luider staan, maar hou ook hier rekening met de bewoners: Wanneer je als begeleider merkt dat de mensen zeer onrustig worden van een bepaald muziekgenre, schakel dan over op iets anders.

Voor het avondmaal gelden dezelfde tips als bij het ontbijtgebeuren.

Groetjes,
De Welzijnswerker

Een goeiedag maakt de dag

Hallo iedereen!

Hoe gaat het met jullie? Ik hoop dat jullie de week goed gestart zijn?!
Dinsdag dus tijd voor een nieuw verhaal...

Hebben jullie het gevoel dat ik jullie betrek bij deze blogberichten?
Ja? Is het omdat jullie zich in de verhalen herkennen? Of ligt het aan het feit dat ik jullie begroet en vraag hoe het met jullie gaat? Inderdaad, een goeiedag maakt de dag. Ook voor jouw bewoners!
Ikzelf zal steeds elke morgen alle bewoners begroeten...

Goeiemorgen! Hoe ist? Goed geslapen? Hoe was je weekend? Gaat het al wat beter? Enzovoort...
Met deze woorden beginnen zowel jij als de bewoner hun dag met een positieve noot. De bewoner voelt dat je om hem/haar geeft en jij weet hoe de bewoner zich die dag voelt. Het is iets eenvoudig, maar misschien niet echt de gewoonte voor iedereen. Jij gaat naar je werk. Misschien heb je helemaal geen zin om te gaan werken, Misschien heb je zelf een slechte nacht gehad, ...maar voor de bewoner is jouw werk zijn thuis. Een thuis waar ze opstaan en jou als begeleider als eerste zien. Het is iets wat spontaan moet gebeuren elke dag opnieuw.

Wanneer ik 's morgens een bewoonster ga wekken begroet ik haar met: "Goeiemorgen, goed geslapen?" en trek ik een knipoog met een brede glimlach. De bewoonster antwoordt vaak: "Dag meneer! Zo vroeg en al met de lach" en dan begint zij ook te lachen. Die lach van de bewoonster mogen ontvangen doet mij als mens ook goed. Het goed gevoel dat ik krijg door haar begroeting en lach doen mij nog bewuster erop letten dat ik iedereen even enthousiast begroet. Geluk zit in de kleine dingen... Geluk is dus ook een goeiedag en een glimlach.

Zo las ik op het internet een toepasselijk gedicht:
Die glimlach
Die ene glimlach
Die kan zo veel zeggen
Die kleine glimlach
Kan wonderen doen

Als de mensen
nou maar vaak glimlachten
Wat zou de wereld
er dan mooier uitzien

Die ene glimlach die je schenkt
die krijg je terug
die straalt terug
naar jou gezicht

Dus schenk een glimlach
aan een ander
dan krijg je de glimlach
zeker terug

Je dag wordt dan mooier
met een glimlach voor jou
Glimlach ook
zoveel je kan

Het kan een ander
veel steun geven
omdat er die dag
iemand heeft geglimlacht
(Bron: http://www.1001gedichten.nl/gedichten/44789/die_glimlach/)

Begeleiders, denk even na als je op je 'werk' komt, want je betreedt het huis van iemand anders. Schenk een begroeting en een glimlach aan de ander, dan krijg je die zeker terug!

Nog een fijne avond!

Groetjes,
De Welzijnswerker

Krijgt de zorg- en welzijnssector klappen?

Dinsdag, dus tijd voor een nieuw blogbericht!

Maandag las ik een artikel in 'Het Laatste Nieuws' dat de zorg- en welzijnssector vaak af te rekenen heeft met agressie.
'Een kwart van de zorgwerkers krijgt klappen'
In het artikel stond te lezen dat 1 op 2 zorgwerkers vreest dat hij zijn pensioen niet haalt en
1 op 6 personen denkt aan een andere job.

Mijn eerste gedachte was: "dan komt de zorg- en welzijnssector in de krant, maar toch terug
met een negatief kantje". Een artikel van een bladzijde lang waar de 'feiten' van geweld op een rijtje worden gezet, nodigt jongeren of volwassenen die nadenken over een carrieswitch niet bepaald uit verder te gaan in deze sector. Want... wat als 1 op 6 werknemers al denkt aan een andere job, te wijten aan agressie, om nog maar te zwijgen van de artikels rond werkdruk.

Het is volgens mij een negatieve vicieuze cirkel waar de zorg- en welzijnssector zich in bevindt.
Artikels van werkdruk, agressie, stakingen rond de pensioenleeftijd, ontslagen, ...
Wanneer komt de welzijnssector eens positief in het nieuws? Wanneer worden mensen warm gemaakt voor de sector? Waarom altijd maar de nadruk leggen op wat minder gaat? Je kan beter eens spreken over hoe mooi de job in de zorg- en welzijnssector wel is. De "goeiemorgen" van een bewoner, "dank u" dat je mij helpt", de glimlach van familie, ... Er zijn 1001 zaken die de welzijnssector zo mooi maken. De voldoening die je van je werk krijgt. Een dossier of computer zegt geen "dank u", gooit geen knipoog of glimlach naar jou toe, waarmee ik niet wil zeggen dat een administratieve job niet mooi kan zijn. De nadruk ligt gewoon ergens anders. Wat ik wil zeggen is dat de welzijnssector in een soort negatieve spiraal is verzeild geraakt.

Om nog even terug te komen op agressie in de welzijnssector is het inderdaad een feit dat we meer in contact komen met geweld, wat ook normaal is, want we werken met mensen.. Mensen met problemen, mensen met dementie, mensen met een beperking, mensen in een uitzichtloze situatie, ...
Zie je een verband? Inderdaad de zorg- en welzijnssector gaat vaak over problemen van mensen. Leidt dit sowieso tot geweld? Neen! Het is vaak de manier van hoe je met probleemgedrag omgaat dat bepaalt of er geweld bij komt of niet. Er zijn veel mensen die zich mondeling niet goed kunnen uitdrukken. De persoon wil iets duidelijk maken, maar kan niet. Emoties beginnen te werken en lopen soms hoog op. Deze emoties monden bij sommige personen uit in agressie. Daarom is een belangrijke vraag bij agressie: "Wat wil deze persoon zeggen dat hij in woorden niet kan uitdrukken?" Een heel belangrijke vraag waar we soms niet aan denken. Agressie komt nooit zo maar...ook niet bij jou en mij.

Nu zullen sommige mensen zeggen, er bestaat ook 'zinloos geweld'. Geweld is altijd zinloos. Jongeren die geweld plegen uit verveling heeft ook een betekenis, namelijk de verveling zelf. Zoek naar oplossingen zodat jongeren zich niet meer vervelen en ook het geweld doen stoppen. Laat ze zich op iets concentreren zodat ze zich niet meer vervelen.

Zo is dit ook bij bewoners in instellingen: Wat wil deze persoon zeggen dat hij in woorden niet kan uitdrukken? Zoek naar oorzaken en oplossingen en veel geweld kan voorkomen worden.

Ondanks zoeken naar oorzaken komt het natuurlijk heel vaak voor dat agressie blijft. De cijfers spreken voor zich en de druk is hoog. Toch is het de kunst om te vergeven en steeds met een nieuwe lei te starten. De persoon steeds te accepteren hoe hij/zij is en elke dag, elk uur, elke minuut een nieuwe start te nemen. Ga je de dans aan van de relatie of het gevecht?

Hopelijk kunnen jullie elke dag opnieuw met een ruime blik het gedrag van jouw bewoner observeren en vertalen.
Wees niet bevreesd voor de negatieve spiraal, want onze job is uniek!


Groetjes,

De Welzijnswerker

Een luisterend oor voor familie

Hallo iedereen

Ik ben een tijdje ziek geweest en daarom 2 dagen later dan anders met een gloednieuw verhaal van de Welzijnswerker!

Familie is nog steeds de belangrijkste factor in het leven van je bewoners. Zij zijn ook jouw partner in de zorg.

Het eerste contact met de familie, bijvoorbeeld tijdens het intakegesprek, is steeds van groot belang.

Meestal heeft de familie er alles aan gedaan om zijn of haar familielid zo lang mogelijk zelf te verzorgen thuis. Wanneer de zorg te zwaar wordt, is de volgende stap dat de persoon opgenomen wordt in een woon -en zorgcentrum.

Ik heb al veel families gekend die tijdens de dag van opname in tranen uitbarsten en zich schuldig voelen voor het feit dat zij de zorg niet meer aankunnen. Wanneer de bewoner zelf de familie nog eens een extra schuldgevoel geeft is het hek helemaal van de dam.

Ook bij bewoners die al ernstig ziek zijn of bewoners waarbij hun gezondheid zienderogen achteruit gaat heeft de familie het heel moeilijk.

Ze kunnen bij elkaar terecht, maar toch ben jij als begeleider het aanspreekpunt voor een goed gesprek.

Soms is luisteren al heel veel. Een luisterend oor hebben voor de familie. De zaken waar zij het moeilijk mee hebben erkennen en emphathie tonen voor datgene dat emoties oproept bij het familielid.

Wanneer ik een moeilijk gesprek voer, vind ik het belangrijk dat ik de personen steeds recht in de ogen kijk en het gesprek voer op een rustige plek. Dit geeft vertrouwen.

Het zijn de kleine zaken die het doen tijdens zo'n gesprek. Een schouderklopje of even lichamelijk contact maken (wanneer je voelt dat dit kan) kan een gevoel van nabijheid geven. Is het nu een schouderklopje, een knipoog, ja-knikken, oogcontact maken, gewoonweg tijd maken voor de familie, ... het zijn de zaken die de familie geruststellen, zodat ze met een gerust gemoed terug naar huis kunnen gaan.

Een palliatief gesprek komt later aan nog aan bod.

Wanneer de familie vragen heeft waar jijzelf geen antwoord op kent, zeg dan niet dat je het niet weet, maar herhaal de vraag en geef mee dat je er zo snel mogelijk een antwoord zal weten op te formuleren of stuur het familielid door naar een collega die het antwoord wel weet. Het is ook beter dat je binnen je eigen functiegebied blijft. Wanneer er medische vragen zijn, haal je er best een (hoofd)verpleegkundige bij bijvoorbeeld. Zo zal de familie na een tijdje de vragen kunnen stellen aan de juiste persoon, maar is dit niet zo, wees dan altijd bereid om het gesprek met de familie aan te gaan en deze zo goed mogelijk te helpen.

Op het einde van een gesprek geef ik altijd nog mee dat ze mij en mijn collega's steeds mogen aanspreken over eender welk onderwerp. Wij als begeleiders zijn er voor de bewoners, maar evengoed voor de familieleden.

Wordt vervolgd... "Familie als partner in de zorg"

Groetjes,

De Welzijnswerker