De bewoner gerust stellen

Dag beste lezers

Vandaag een verhaal 'uit het leven gegrepen'.

Wie van ons heeft een soort afkeer van ziekenhuizen, dokters, tandartsen, ...?
Wie van de kinderen zijn bang van een persoon in een witte schort?
Welke associaties maken we als we iemand handschoenen zien aantrekken?

Inderdaad iedereen heeft dit wel een beetje. Zowel u als ik gaan niet graag bij de tandarts uit schrik voor pijn of een prik.
Kinderen, maar ook ouderen hebben een soort argwaan van personen in een witte schort.
Natuurlijk kan de witte schort een soort vertrouwen opwekken, omdat ze jou zien als een dokter.
Toch hebben veel ouderen last van angst. Angst omdat ze jou niet kennen of herkennen.
Angst omdat de handelingen allemaal veel te snel gaan. Angst voor het onbekende, enzovoort...

Tijdens het zorg/wasmoment maken wij gebruik van handschoenen voor de hygiëne. Daar heb je  die associaties die we leggen in ons hoofd.
Handschoenen = witte schort = dokter = er gaat iets gebeuren = angst
Om deze reden probeer ik mijn handschoenen steeds aan te trekken uit het zicht van de bewoner.
Ofwel juist voor ik de kamer betreedt ofwel draai ik me om zodat de bewoner de handeling niet ziet.
Het aantrekken van handschoenen wekt onrust op. Dit is iets wat ik heb geleerd doorheen mijn loopbaan.

Dit verhaal gaat niet enkel over handschoenen, maar over alle handelingen die onrust zouden kunnen opwekken.
Doe alles op tempo van de bewoner en leg alles haarfijn uit wat er gebeuren zal.

Bespreek in team welke handelingen onrust of angst opwekken en zoek naar een passende oplossing.
Zo reflecteer je elke dag opnieuw over jullie handelen.

Nog een fijne week!

Groetjes,
De Welzijnswerker

Lekker niets doen

Dag beste lezers

Na een maand afwezigheid door privé-redenen zijn we er terug met verhalen van De Welzijnswerker. Ik hoop jullie opnieuw te kunnen plezieren met mijn verhalen over de zorg en kwaliteit van leven van personen met dementie/beperking/grote zorgnood. Mijn beste wensen en een goede gezondheid voor 2016!

Soms wordt er met kritische ogen gekeken wanneer bewoners gewoon de in de woonkamer zitten tijdens de namiddag. Sommige slaan een babbeltje, andere wandelen door de gangen en nog andere bewoners doen een (na)middagdutje in de relaxzetel.

Zowel begeleiders als familie kunnen hier niet goed mee overweg, want "er is niets te doen".
Ik wil hier toch even op reageren.

Op sommige dagen vraag ik aan de bewoners of willen deelnemen aan de gymnastiek. Ik weet dat je meestal het omgekeerde antwoord krijgt, dat je zelf zou willen, wanneer je vragen stelt aan personen met dementie en daarom zeg ik ook meestal: "Kom we gaan gymnastiek doen!"
Op deze momenten kan ik soms van een kale reis terugkomen. De bewoners hebben geen zin om deel te nemen aan gymnastiek. Ik zoek dan achter een andere activiteit dat bewoners wel willen doen. Dit lukt meestal, maar ook niet altijd. Op sommige dagen hebben bewoners gewoon totaal geen zin om iets te doen. Ze willen rusten, zich in stilte bezighouden of gewoonweg praten met elkaar met daarbij een goeie tas koffie.
Dit is mijn ervaring tijdens het jaar als het gaat over deelname aan een activiteit.

Soms is het echt moeilijk om bewoners ervan te overtuigen om deel te nemen, maar dat ervaren andere collega's of familie niet. Daarom wil ik langs deze weg begrip vragen wanneer er geen activiteit is op aan namiddag. Jij en ik hebben ook dagen waarbij je denkt: "En nu doe ik niets meer". Denk maar aan het 'op-reis-gevoel'. Lekker lui nietsen in de zon. Voor bewoners in een WZC heeft dit een andere invulling. "Lekker lui nietsen in de woonkamer".

Bron: pixabay.com

Het is zeker geen erg als bewoners eens niets doen. Ze hebben een leven achter zich van werken en actief zijn en nu zijn ze op rust...in het rusthuis... Ze verdienen ook deze rust in dit huis. Je moet, liefst alle dagen, iets aanbieden van activiteit, maar een dag die de bewoners iets passiever beleven moet kunnen. Het is daarom ook niet steeds de fout van diegene die de activiteiten verzorgd. Soms is het gewoonweg de wil van de bewoner.

Nog een fijne week!

Groetjes,

De Welzijnswerker